No to właśnie mi się wyjątkowo podobało w tej bajce. Wiele historii jest budowanych teraz na to samo kopyto, mają zbudować napięcie, pokazać akcję i rozwiązanie, najlepiej szczęśliwe. Dzieci od małego przyzwyczajane są do tego schematu i inne rzeczy wydają im się nudne. Ta historia pełna ciepła i zwykłych wzruszeń jest właśnie dzięki temu piękna, że płynie powoli i pokazuje prostotę dziecięcej przyjaźni. Chłopiec miał przejść wielką próbę, czy jest godny przyjaźni z Ponyo i można byłoby się spodziewać że będzie to oznaczało wahanie, pewne poświęcenie, czy trudną próbę do przejścia. W rzeczywistości wystarczyła zwykła odpowiedź "tak, lubię ją", prosta, dziecięca i szczera.

Tak jest! Mam to samo odczucie. Oglądając "Mój Sąsiad Totoro" cały czas czekałem na zwrot akcji typu: teraz stanie się coś złego, po to, żeby na koniec wszystko się ułożyło. A tu figa. Tak samo tutaj. Jak dla mnie to bardzo miła odmiana od wszystkich tych innych bajek robionych według podobnego schematu (jak komedia szekspirowska).

W przypadku Ponyo też czekałem na jakieś wydumane próby jego miłości... Nie było ich i bardzo dobrze.

Jeżeli prawdziwym jest, iż "Tonari no Totoro" jest oparty o incydent w Sayamie (morderstwo 16 letniej dziewczynki), to wtedy inaczej można odczytać całość animacji. W japońskich produkcjach zwykle można doszukać się więcej, niż to, co widoczne na powierzchni na pierwszy rzut oka.

Dokładnie, też mi przeszkadzały ostatnie 30 min i miałam wrażenie, jakby początkowy zamysł filmu był inny: ekologia? Najpierw animują piękny ocean, ale bliżej brzegu okropnie zaśmiecony, no i nienawidzący ludzkości ojciec Ponyo też na to wskazywał. Poza tym porozpoczynali różne wątki, które potem nagle zupełnie przepadły - np. mocno sugerowali, że ojciec Ponyo nie jest wcale zły, tylko się martwi o przyrodę i córkę, w dodatku on sugerował coś, że Ponyo ma moce i jest potrzebna światu... A potem jakby porzucili pierwotny pomysł i szybko chcieli zakończyć film, więc wrzucili ten warunek, że Ponyo musi być kochana lub zamieni się w pianę morską, tę okropnie dziwną scenę spotkania obu matek i dania swoim dzieciom błogosławieństwa - co to to małżeństwo pięciolatków? - i pocałunek i koniec. I nie wyjaśniło się nic: ani rola Ponyo, ani historia jej ojca - ponoć był człowiekiem - jak został tym kim jest teraz? Czym właściwie jest matka Ponyo? Czy Lisa ją znała - jak? Poza tym czy ten wątek miłosny i morał, żeby się w miłości nawzajem szanować nie jest trochę za ciężki dla dzieciaków?
Ale tak pięknie animowane, że i tak mi się podobało. Bardzo urocza bajka. :)

Niestety jest dużo prawdy w tym co piszesz. W moim wypadku jednak bajka zaczęła męczyć po 45 minutach. Może po prostu już się starzeję, irytowało mnie zachowanie dzieciaków w tym filmie